DEREWEKE SPÎ

Bi dengê trênan,
tême dagirtin.
Bi bêdengiyeke ne li ber destan
û rûyekî
nayê jibîrkirin.
Nizanim rêwî yên duh,
ji kîjan rexî ve hatin.

Dengê xwe
didim bûnewerine
ji tozê
û canewerên kedî.
Xwe didim neynikan
dibêjin:
tu bê rojgar î.

Tu dê careke din
neyê vî dengî...
Hezkiriyên xwe nîvkuştî dikim:
nîvê sax: ji kurman re.
Nîvê mirî: ji hezkirineke din re,
ji kuştineke din
û gelek xapandinên dî re.

Keviyên min tenik in;
xwe davêjim rexrêyan.
Cara yekemîn e
neynikeke wiha paqij dibînim.

Hezkiriyên min
bawernakin ku:
tenê derewek im.

Di her neynikekê de:
du rû.
Di her rûyekî de:
gelek kes...
piraniya goriyên min
bê wênedêm
derbasî neynikan dibin.

***

JI XWE BÊHTIR IM

Ez bûm:
ya ku derî nîvkêşî
dihîşt,
û çavên xwe vedikirin.

Ne xem e
zanibim ev stirana
ji kîjan pencerê tê
lê na.
Rojine dûûr bi xwe re
anîn.
Gelek dîmen,
û bîneke pir ji mêj.

Ji xwe bêtir im.
Nizanim bi çiqasî,
û heta ku?
diwestim.
Navberekê dibim,
dîsa dibezim,
radiwestim,
û dem jî bi min re.

Bijankên xwe
ji nermebayan radikim.
Her ku jinek
derbas dibe,
zanim çawa dilê te
dibijînim xwe.

Bi du destan
te ez hemêz kirim
bi gelekan
dûrî xwe xistim.
tu dê çi bikî
bi ewqas dest?